vrijdag 8 juli 2011

Schrijvers blok

Er borrelen duizenden woorden door mijn hoofd en ik krijg er geen op papier. Verhaaltjes genoeg, in mijn hoofd maar als ik probeer ze op te schrijven, lukt het me niet...

Niet dat de zin ontbreekt om het te doen, maar het wil er gewoon niet uitkomen. Waarom niet ? Als ik daar een antwoord op had, dan zouden er al heel gauw heel wat verhaaltjes op papier staan...
Elke keer als ik er even voor ga zitten om toch maar eens wat te schrijven, blokkeer ik... en dan ga van ellende maar iets anders doen... terwijl de woorden zinnen worden en de zinnen een verhaaltje vormen, in mijn hoofd...

Ik heb zoveel dingen waar ik over zou willen schrijven;
Net nog, ik ga de hond uitlaten, niet aan de riem dit keer... De hond (jack russell) houdt ervan om de eenden en ganzen op te jagen die langs de slootjes aan de kant zitten... Als je hem dan ziet rennen, 't is net een hazenwindhond, oren plat naar achter, gestrekte draf en blaffen !
De eenden schrikken zich elke keer een halve hartverzakking en vliegen al snaterend het water in.

Gister heeft hij zowaar 4 reigers van de kant afgeblaft, letterlijk ! Onder veel luide kreten van de reigers, vlogen ze op en landden aan de overkant van de sloot weer op de kant... alwaar de hond ze geen kwaad kon doen...

Vandaag is het weer zover... weer een paar reigers de stuipen op het lijf gejaagd en een aantal eenden de sloot in geblaft...
Bij de volgende sloot, die we op de kopse kant benaderen, zitten geen eenden op de kant, wel zwemmen er een stuk of drie in de sloot... Ik sta even te praten met een mevrouw en de hond is druk met snuffelen en plassen... plots horen we een hoop geborrel, gesis en gesnater...

Ik verwacht dat ik nu de hond uit de sloot moet vissen, maar nee, gelukkig niet... wel zitten er een paar gestreste eenden op de kant... en in het water zwemt voor ons langs een parmantige zwaan, zeer voldaan... (hij zei dit wel niet, maar zag er wel zo uit)

De hond ziet de eenden op de kant, vliegt erop af en blaft ze terug de sloot in... de zwaan ziet de eenden weer in het water landen, pikt dit niet en slaat zijn vleugels open en sist de eenden terug de kant op...

Tja, wat doe je dan als eend ? Tussen twee vuren zitten is niet zo best, dus opstijgen en over de zwaan heen weer in het water landen is dan de beste manier... dacht je ?
De zwaan keert zich razendsnel om en zwemt als een gek achter de eenden aan... om ze vervolgens flink om de oren te blazen...

Ik loop intussen met de hond verder langs de slootkant en bekijk het tafereel... blijkt dat er een stukje verderop een zwaan zwemt met vier jongen... aha, denk ik, dat is dus wat 'vader'zwaan aan het doen is, hij beschermt zijn jongen... Vertel dat maar eens tegen een stel eenden en een hond, die snappen daar niets van...

De hond rent nerveus heen en weer langs de kant en blaft nog eens gezellig naar de zwaan...
De eenden hebben intussen het hazenpad gekozen en zijn weggevlogen...

Ik bekijk het van een klein afstandje, benieuwt wat de hond nu gaat doen... die blijft blaffen naar de zwaan, en de zwaan ? Die komt steeds dichter en dichterbij en gaat plots rechtop staan in het water, slaat zijn vleugels wijd uit en klappert er eens flink mee... raakt met een punt van zijn vleugel de hond, die schrikt hier toch wel van en blaft nog één keer... en taait af... teveel zwaan is niet zijn ding...

De hond en ik lopen langzaam verder onder het wakend oog van de zwaan, die volgens mij vooral op de hond let... en als we op het bruggetje staan, zwemmen zij eronder door, parmantig zoals het een zwaan betaamt...

Verhip... ik heb zowaar een verhaaltje geschreven... Heeft al dat borrelen van water toch ergens toe geleidt...