cactus

ik liep op een zwoele avond door het park. je moet weten dat dat vlak bij een groot meer ligt, waar overdag zwanen zwemmen en de lelie's in de avond heerlijk geuren, vooral als het mooi weer is... 't is dus eigenlijk een heel romantische plek...

die avond was het warm, maar er stond een heerlijk briesje en ik liep op m'n gemakkie over het pad wat langs de vijver liep...
ineens zag ik iets vreemds, dat was me nog niet eerder opgevallen, er stond een cactus aan de rand van het meer... nou zou je zeggen, die groeit er niet in één dag, maar heus, gister stond hij er écht nog niet... het was ook niet zo'n kleintje ook, echt zo'n woestijn cactus, zo'n hoge met van die zijarmen... vreemd hoor...

ik liep langzaam naar de cactus toe, hij was op zijn minst twee meter hoog met een stuk of 6 zijarmen... wel mooi, maar erg vreemd, zoals ik al zei...
toen ik zo dichtbij was dat ik de naalden kon zien, viel me iets anders op... er zaten bloemen op de stam geprikt... een soort lelies maar dan van een soort die ik niet kende... zo mooi wit, ze gaven bijna licht... ik voelde m'n haren in m'n nek rechtop gaan staan...
plots hoorde ik iets in het water... ik keek naar de richting waar het vandaan kwam..... pfff... het was het zwanen echtpaar die statig aan kwamen zwemmen... toen ze dichterbij de kant waren, hoorde ik tot mijn stomme verbazing een stem die zie : hallo, ik zie dat je de cactus gevonden hebt ?

ik draaide me om en zag : niemand...
euh ? kippenvel, drie lagen dik ! waar kwam die stem vandaan ? en nogmaals zei die stem : ik zie dat je hem gevonden hebt... hij staat hier speciaal voor jou !

ik schrok me wezenloos.. een zwaan die kon spreken ? ja hoor... ik ging na wat ik gegeten had, mss zaten er in de salade paddestoelen waar je van ging hallucineren ? nee, ik had alleen champies gebruikt... iets anders dan ? ik kneep mezelf eens goed in mijn arm... auw, dat zou een mooie blauwe plek worden...

de zwaan kwam dichterbij de kant en keek me aan... ik keek terug, niet in staat om te antwoorden..
ja, zei de zwaan, die cactus is voor jou... pluk zijn bloemen en je dromen komen uit...
ja hoor... zo simpel is het leven, pluk mij en ik voldoe aan al je wensen... tsssss....... dat ging door mijn hoofd... ik was echt aan het dromen...

toe maar, zei de zwaan, pluk een bloem en denk aan iets wat je liefhebt, dan zul je zien dat je wens uitkomt...

ik ben niet iemand die in magie gelooft, maar wel dat er meer is tussen hemel en aarde dan wij weten... maar dit sloeg alles, en toch ?
ik boog me voorover naar de cactus en plukte er een lelie af, rook eraan en dacht aan mijn vader...
ik hoorde geruis en daarna een gekuch... ik verstijfde, dat was mijn vader die ik hoorde, dat kon niet... die was voor 6 jaar terug overleden... maar het was zijn kuchje, zei mijn verstand terwijl m'n hart bloedde.... ik draaide me om en tjezus, daar stond hij ! m'n vader....... ik kon geen woord uitbrengen...
dag meiske, zei hij, hoe gaat het nu met je ? de tranen sprongen in m'n ogen... dag pap, antwoorde ik, en verder kon ik niets uitbrengen... hij liep op me af en toen hij op armslengte was, stak hij zijn handen uit, die vertrouwde handen... ik herkende ze en toch ook weer niet... het was zolang geleden dat ik ze gevoeld en gezien had...

ik stak aarzelend mijn handen uit, niet wetende wat ik zou voelen als hij me aan zou raken, of het net zo koud was als toen hij in zijn kist lag of dat ze warm zouden zijn, zoals toen hij nog leefde...
ze waren warm... zo warm en zo veilig... ik huilde...
huil niet, zei hij, dat is nergens voor nodig, waar ik nu ben, is vrede en is alles goed en in het reine... meiske toch...

ik vloog hem om zijn nek... ik wist niet wat ik moest zeggen, ik kon alleen maar stamelen : pa, hoe kan dit ?
hij zei : dat weet ik ook niet, maar het kan... het is maar voor even... ik wil je vragen of je mam de groeten wil doen en vooral zeggen dat ik haar mis... en dat ze moet doen waar ze nu voorstaat, dat het goed is...
ik keek hem aan en vroeg : weet je dat dan ? hoe is het waar je bent ?
hij antwoordde : dat mag ik je niet zeggen, dat is voor ieder om erachter te komen als het zijn/haar tijd is... ik wil je wel zeggen dat ik je ook mis, mijn dochter...
ach pa, zei ik... ik mis je ook zo vreselijk... elke dag opnieuw...

zo stond ik in de armen van mijn vader bij het meer... zo onwerkelijk en toch zo echt...

mijn vader hield me stevig vast, het leek wel een eeuwigheid... en toen kwam het : meiske van me, ik moet gaan, ik word geroepen, zei hij... nee pa, nog niet, riep ik....
ja, het is tijd... je hebt het goed gedaan met alles... onthou dat ik voor altijd van je zal blijven houden en van je moeder, zeg haar dat ik op haar wacht, later, als ze eraan toe is om tekomen, zal ik haar opwachten en dat ze niet bang hoeft te zijn als het zover is... zul je dat zeggen ?

ik knikte, ik kon geen woord spreken, maar had wel een gevoel van diepe vrede van binnen...
mijn vader draaide zich om en liep langzaam weg van me... hij keek nog een keer om en zwaaide, gaf me een handkus en verdween...

ik stond daar voor mijn gevoel nog een half uur verdwaast te kijken voordat ik me omdraaide naar de cactus en de zwaan...

cactus ? waar ? zwanen, er waren geen zwanen te zien...
zou ik dan toch gedroomd hebben ? nee, ik was echt aan de oever van het meer en ik had echt met m'n vader gesproken...

langzaam liep ik het pad over naar huis, in de verte zag ik twee zwanen zwemmen... één ervan klapperde met zijn vleugels en ik hoorde een stem vanuit de verte : dat was je diepste wens en die is nu vervult, je zult de cactus en de lelies niet meer nodig hebben...

© mamouna